Eskişehir Seni ❤️ Seviyorum!

Çünkü,

“Eski” şehirleri severim. Sadece ismin yeter seni sevmem için.

Bir şehrin içinden nehir geçiyorsa sevgim katmerlenir.

Senin tam ortandan Porsuk, üstünden Sakarya, altından Sakarya, sağından gene Sakarya geçiyor. “Sakarya Türküsü” şiiri senin için yazılmış olmasın?

Coğrafya ufkumun geniş olmasını sağladığın için severim seni.

Klasik “Türkiye’nin Coğrafi Bölgeleri” ayırımını aşmışsın. Bir bölgeye değil, bütün bölgelere aitsin. Kuzeye doğru bir adım attığımda Karadeniz’deyim; Güneye biraz yürüdüğümde Akdeniz’in kokusunu, Batı’ya yöneldiğimde Ege’nin soluğunu, Marmara’nın yumuşaklığını hissedebiliyorum.

İpeksi çöllere açılan bir önsözdür uçsuz bucaksız bozkırın .

Anadolu’nun özü, özetisin adeta.

İstanbul’un ve Bursa’nın eşiğisin. İstanbul’un ve Bursa’nın kapılarına eşik olmak ne büyük bir onurdur; sen bunu bilirsin.

İnsan ufkumu genişleten şehirsin. Elbet severim seni.

Büyük Bozgun’dan canını kurtarabilen tatarlara, çerkeslere, boşnaklara, arnavutlara, Rumeli’nin dört bir yanından sürülen türklere, şimdi de araplara, kürtlere kucak açtın.

Dağılmışız ama sen de toplanmışız bir bakıma. Nasıl sevmem seni!

Sahte dirilişlerin uzağında, gerçek dirilişin başladığı yerdesin. Yüce Devletin ilk başkentisin.

Hangi şehir Yunus, Seyyid Battal Gazi, Nasrettin Hoca triosuna sahip? Yunus’un sevgisi, Battal Gazi’nin yiğitliği, Nasreddin Hoca’nın esprisi var tarihsel genlerinde. Kadınlar ne diye seviyorlar seni sanıyorsun? Neden koşa koşa sana geliyorlar?

Toplumsal ve tarihi bilinçaltımız sensin Eskişehir.

Havanı severim senin. Çok havalı olman ayrı bir konu. Bildiğin havadan söz ediyorum. “Bizim memleketin bir soğuğu olur” diye söze başlayanlara anında soğukla ayaz sözcükleri arasındaki farklılığı öğreterek kelime dağarcıklarını genişleten şehirsin.

Yaz akşamlarına bayılırım. Gündüzlerin ne kadar sıcak olursa olsun, akşam vakti erdi mi serin, taze, berrak havanla sıkıntımızı alır, rahatlatırsın bizi.

Pek az insanın farkında olduğunu sandığım gün batımlarını seviyorum senin. “Akşam, yine akşam, yine akşam” diye mırıldanıp duran şairler sana bir uğramalıydılar akşam vakti şiirlerini yazmadan önce.

Cemal uğramış gerçi. Ama o da “Beş kuruşluk bir kasım akşamı” deyip geçmiş Köprübaşında batan güneşe. Cemal işte, aklı Sıdıka’da, n’apsın!

Havanı severim de suyunu sevmem mi?

Senin göğünü severim.  Şiirsellik olsun diye söylemiyorum inan. O ne güzel, ne parlak, ne pürüzsüz-pussuz, ne aydınlık maviliktir öyle! Bir yaz ikindisinde, sessiz sakin bir köşende, sırt üstü uzanıp  o sonsuz maviliği seyre dalmalı ve  içten gelen bir sesle Şâkir gibi  “Ah, Güzel Bir Gün” demeli insan.

Bunun, yani Eskişehir göğünün güzelliğinin bilimsel bir açıklaması da vardır eminim. Araştırmak lazım. Nem oranının düşüklüğü, güneşin Eskişehir’e özel açısı, rakımın optimum yüksekliği falan, filan geliyor benim aklıma. Görüyorsun gökyüzünün güzelliğinin benim sübjektif algımla ilgili olmadığını, bilimsel bir gerçeklik olduğunu kanıtlamak için nasıl da zorluyorum bilimi ve evet acemi şairliğimi. Çünkü seviyorum seni.

Bağrında sakladığın gizli cennetlerini seviyorum senin. Saklı olmalarını ayrıca seviyorum. Günü geldiğinde yapacağını bildiğim sürprizlerini daha daha seviyorum.

Sanki sonsuz bir gençlik yaşıyor sokaklarında. Görenler “Bu şehirde yaşlılara yer yok mu?” diye soruyorlar. Onlar Hamamyolunda şimdilik! Ama yakında orası da gençlerle dolacak. “Severler güzeli genç ise” demişler! Sen öylesin.

Eskişehir! Sen var ya sen! Sen çok “kompakt” bir şehirsin. “Seni kompakt seni!” diye yanaklarını sıkmak istiyorum.  Sıkışık bir şehir olman, derli-toplu olmanı sağlıyor öte yandan. Küçük bir alana ne çok şey sığdırmışsın? Her şeyi çarşıda halledebiliyoruz bu kompaktlığın sayesinde. İş, alış-veriş, resmi daire, yeme-içme, gezip-tozma vs. vs. Hepsi küçük bir daire içinde halloluyor. Teşekkürler Eskişehir!

Ama, lakin, fakat (bir köşe yazarı andı beni) trafiğin berbat! Olsun! Nerenin düzgün ki! Sonuçta en fazla yarım saatte çıkabiliyorum en berbat halinden.  Senin yarım saatte çözülen berbat trafiğini seviyorum.

İnanmayacaksın belki ama! Savaş uçaklarının  sözcüklerle ifade edilemeyecek o korkunç seslerini seviyorum. Daha doğrusu günlük işlerimize dalmışken, beklenmedik bir anda bizi rutin olandan vahşi bir biçimde çekip almasını seviyorum o cayırtıların. İtiraf edeyim, sana yabancı olanları yerlerinden hoplatmalarını ayrıca seviyorum.

Eskişehir, seni seviyorum!

Benim şehrimsin. Nereye gidersem gideyim, sonunda hep sana dönmüşüm. Kaderim olmuşsun! (Burada şair her tatil ve izin sonrasında herkesin yaptığı gibi evine döndüğünü anlatmak istiyor, ama biraz heyecana kapılıyor.  😆)